Αναδημοσίευση από ΝΤΟΥέΝΤΕ magazineΘέατρο επί Κολωνώ. Black box. Αίθουσα μικρή, χωρίς σκηνή, λίγες θέσεις μέσα σ’ ένα δωμάτιο, σα να έχει μπει ο θεατής στο χώρο δράσης. Σα να έχει πλησιάσει τους ήρωες κρυφά. Χωρίς την απόσταση της σκηνής, με τα μειονεκτήματα αλλά σαφώς και τα προτερήματα που δημιουργούνται από αυτό. «Η Γάζα είναι…» Έτσι λέγεται η παράσταση. Η σκηνοθέτης, Μάνια Παπαδημητρίου, έχει προετοιμάσει ήδη το κοινό με τη Rachel Corry δύο χρόνια πριν. Αγγίζει και πάλι, από άλλη οπτική γωνία, τον πόλεμο, τα δεινά του και το βασανισμένο λαό της Παλαιστίνης. Με τον αυθορμητισμό και την απλότητα που έχουν οι περιγραφές των παιδιών μπαίνουμε στην καθημερινότητα παλαιστινίων μαθητών. Συγκίνηση και χιούμορ ισοσταθμισμένα απολύτως στη ζυγαριά. Ιστορίες τραγικές και αστείες σαν όλες τις ιστορίες της ζωής. «Μέσα στα βομβαρδισμένα σπίτια και στα χαλάσματα, συναντάς ζευγάρια που παντρεύονται και μέσα στο βρωμόνερα του λιμανιού, πιτσιρικάδες βουτάνε και παίζουν σκασμένοι στα γέλια». Αυτά μου είχε πει πριν λίγους μήνες ο Γιώργος Κλώντζας, ο έλληνας καπετάνιος του στόλου της ελευθερίας, όταν μου μιλούσε για τη ζωή στην Γάζα. Τη βραδιά που παρακολούθησα την παράσταση μόλις είχε αφεθεί ελεύθερος από τις Ισραηλινές αρχές που κρατούσαν αυτόν και άλλα μέλη του πληρώματος που και πάλι προσπάθησαν να μπουν στο λιμάνι της Γάζας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου