Το θέατρο μας βοηθάει να ονειρευόμαστε

του θεατρολόγου Σπύρου Πετρίτη

Αναδημοσίευση από το spetrit.blogspot.com

Και είχα προσωπικά τη μεγάλη πράγματι τύχη να παρακολουθήσω την δεύτερη από τις δυο βραδινές παραστάσεις που προηγήθηκαν στο θέατρο Κνωσός. Εκείνη η κρύα νύχτα έγινε πιο ζεστή από τα συγκινητικά λόγια των παιδιών -13 έως 17 ετών- που (επ)έζησαν (από) τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009, όπως μεταφέρθηκαν στη σκηνή για πρώτη φορά σε επαγγελματικό ανέβασμα, σε σκηνοθεσία της έμπειρης Μάνιας Παπαδημητρίου και με τη συμβολή πέντε εξαιρετικών ηθοποιών. Έχοντας και την εμπειρία της παρακολούθησης της παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie», και σε μια εποχή όμως που η Γάζα δεν είναι πλέον «πρώτη είδηση», θεωρώ πως η επιμονή της Μάνιας Παπαδημητρίου και της ομάδας Familia δεν είναι τυχαία. Είναι οι παραστάσεις αυτές ιστορικές ανταποκρίσεις από το πρόσφατο παρελθόν; Μάλλον όχι αλλά σίγουρα δεν είναι και απλά καλλιτεχνικά γεγονότα που επιθυμούν να μας συγκινήσουν από απόσταση, καθαρά αισθητικά, δεν έχουν σκοπό να μας «τέρψουν». Οι συντελεστές των παραστάσεων αυτών μας δίνουν ένα ζωντανό μάθημα πώς μπορεί το θέατρο να αποτελέσει μέσο κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης χωρίς σε τίποτα να υστερήσει ως καλλιτεχνικό γεγονός. Είμαι σίγουρος ότι το θέατρο αυτό, σε συνδυασμό με το κατάλληλο εκπαιδευτικό υλικό που έχει παραχθεί, μπορεί να βοηθήσει τους μαθητές των ελληνικών σχολείων, που διαπιστώνουν και βιώνουν την βαθιά κρίση και την έκρυθμη κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας που όλος ο κόσμος βλέπει πια, να ελπίσουν σε κάτι καλύτερο αλλά και να δώσουν τις μάχες τους γι’ αυτό, με οδηγό το θέατρο... Γιατί όχι μόνο η θάλασσα, κοινό σημείο αναφοράς δικό μας και των κατοίκων της Γάζας, αλλά και το θέατρο μας βοηθάει να ονειρευόμαστε.