Home................ ........Where & When.......... ..............ΤΡΑ Trailer
___________________________________________________________________________________________________________________________________

Μετά την παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie», η ομάδα Familia και η Μάνια Παπαδημητρίου σε συνεργασία με το θέατρο Επί Κολωνώ παρουσίασαν από 29 Οκτωβρίου 2011 μέχρι 29 Ιανουαρίου 2012 την παράσταση "Η Γάζα είναι… Μαθήματα επιβίωσης" στη σκηνή Black Box του Επί Κολωνώ σε παραγωγή της Ομάδας Νάμα. Από τις 20 Φεβρουαρίου 2012 η παράσταση παρουσιάζεται στο θέατρο Κνωσός για πρωινές παραστάσεις για σχολεία και κάθε Σάββατο στις 18:00.

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του σκηνοθέτη και ακτιβιστή Juliano Mer-Khamis, που δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 2011 στην παλαιστινιακή πόλη Jenin. Ο Juliano Mer-Khamis ίδρυσε στην Jenin το Freedom Theater, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα.

The theatre group Familia and the director Mania Papadimitrou, following the play “My Name is Rachel Corrie”, now present “Gaza is… Survival lessons”. It is a co-production of the theatre group Nama in cooperation with Epi Kolono Theater, while it is supported by the Hellenic Theater/Drama & Education Network and the Ashtar Theater of Palestine. We wish to dedicate this play to the memory of Juliano Mer-Khamis (founder of The Freedom Theater).

_________________________________________________________________________________________________________________________________

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Ακόμα και οι όρνιθες στη Γάζα είναι αντάρτισσες

του Νασίμ Αλάτρας

Ακόμα και οι όρνιθες στη Γάζα είναι αντάρτισσες...Ναι ακόμα και οι κότες της Γάζας βρήκαν χώρο και φωνή στη παράσταση "Η Γάζα είναι...Μαθήματα επιβίωσης". Πολλά μικρά και ασήμαντα για πολλούς από μας αντικείμενα, στον πόλεμο και στη Γάζα αποκτούν τεράστια σημασία και, γίνονται κεφάλαια στα "μαθήματα επιβίωσης". Χθες εγώ δεν είδα ούτε "παιδιά" ούτε ηθοποιούς, αλλά δασκάλους της ζωής να δίνουν μαθήματα σε όλους μας. Τα παιδιά της Γάζας μπορούν και το έχουν και σε κάνουν να γελάς και να κλαις την ίδια ώρα και στην ίδια σκηνή. Παιδιά λεβέντικα με τους φόβους τους, με τις επιθυμίες τους και τα όνειρα τους. Η Γάζα δύσκολα βγάζει παιδιά που δεν γίνονται λεβέντικα. Παιδιά που καβαλάνε την ανεμοδαρμένη θάλασσα στη Γάζα βρίσκεις πολλά και όταν αυτά τα παιδιά γράφουν εκθέσεις και μονολόγους δεν μπορούν παρά να σε συγκλονίζουν η κάθε τους λέξη.
Δεν ξέρω πως τα κατάφερες Μάνια Παπαδημητρίου και, ίσως δεν θέλω να μάθω..ίσως γιατί θέλω να έχω ένα ακόμα μυστήριο στη ζωή μου, είδα τα παιδιά της γειτονιάς μου στο σανίδι. Τα παιδιά της σπηλιάς-καταφύγιου στο πόλεμο του Μαύρου Σεπτεμβρίου στην Ιορδανία το 1970. Τον πόλεμο μεταξύ των στρατιωτών της μοναρχίας και των ανταρτών της παλαιστινιακής αντίστασης. Χθες θυμήθηκα τη παλιά μας γκαζιέρα που μαγείρευα η μάνα μου και τις δυο λάμπες πετρελαίου. Είδα το πρόσωπα των αδελφών μου να φωτίζονται και πάνω τους να γράφονται όλα, φόβος, αγωνίες, πείνα, γέλιο, απορίες ..την ώρα που πάνω από τα κεφάλια μας οι ήχοι από τις βόμβες και τις οβίδες, που έσκαγαν γύρω το σπίτι μας και τη σπηλιά-καταφύγιο, έσκιζαν κάθε σκέψη και λέξη και επέβαλαν την απόλυτη σιωπή. Τις ώρες της ανακωχής βγαίναμε από τα καταφύγια και σκίζαμε τη σιωπή με τις φωνές μας..μιλούσαμε ασταμάτητα και ακατάπαυστα και τρέχαμε άφοβα παντού..ο εκατόχρονος γείτονας μας έλεγε: "βγήκαν τα διαβολάκια ..καλό δεν έχουμε βόμβες". Εμείς όμως πηγαίναμε και ψάχναμε τα θραύσματα από βόμβες και κάλυκες διαφόρων όπλων. Τα μαζεύαμε και κρύβαμε για να παίξουμε και εμείς πόλεμο όταν σταματούσε ο κανονικός πόλεμος....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου